Της Στέλας Μικράκη
Η πρόσφατη ιστορία της επιχειρηματικότητας στη χώρα μας είναι συνυφασμένη σε μεγάλο βαθμό με τις κρατικές και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, καθώς και με ευνοϊκές φορολογικές ρυθμίσεις σε ορισμένους κλάδους ή περιορισμό ενός κλάδου σε ολίγους, στα λεγόμενα «κλειστά επαγγέλματα». Επίσης, η χώρα μας χαρακτηρίζεται από μικρές επιχειρήσεις χαμηλής προστιθέμενης αξίας, οι οποίες δεν ενισχύουν τον παραγωγικό ιστό της οικονομίας.
Τα κοινοτικά πλαίσια έχουν ιστορία δεκαετιών. Οι αγροτικές επιδοτήσεις έχουν κρατήσει στη «ζωή» ολόκληρες οικογένειες. Οι ευνοϊκές ρυθμίσεις σε επαγγέλματα όπως ο συμβολαιογράφος ή σε κλάδους όπως η ναυτιλία, έχουν συμβάλει στη συγκέντρωση πλούτου από μια μερίδα ανθρώπων. Οι ευκαιρίες για κέρδος, το οποίο είναι ο λόγος ύπαρξης μιας επιχείρησης, δημιουργούνται «τεχνητά» από τον παρεμβατισμό του κράτους. Η «κατάλληλη διευθέτηση» της ζήτησης δεν αφήνει την αγορά να κινηθεί ελεύθερα και να αναπτυχθεί ομαλά.
Οι επιδοτήσεις έχουν ιδωθεί από μεγάλο μέρος της κοινωνίας ως ευκαιρίες πλουτισμού, και όχι ως χρηματοδοτικό μέσο της υγιούς επιχειρηματικότητας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να στηθούν επιχειρήσεις-φαντάσματα με μοναδικό σκοπό την αποκόμιση κέρδους από ευρωπαϊκά ή κρατικά χρήματα που θα έπρεπε να κατευθύνονται και κεφαλαιακές επενδύσεις.
Από την άλλη πλευρά, η επιχειρηματικότητα για πολλούς είναι συνώνυμη με μια καφετέρια, ένα μπαρ ή μια ταβέρνα. Δεν έχω τίποτα εναντίον των δραστηριοτήτων αυτών, φοβάμαι όμως ότι οι επιχειρηματικές ιδέες πολλών περιορίζονται σε αυτά τα αντικείμενα, τα οποία δεν τονώνουν την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Η οικονομία της χώρας δεν είναι κάτι μακρινό από εμάς, είναι ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολεί, καθώς μέσα σε αυτήν δραστηριοποιούμαστε όλοι.
Ποια είναι η αιτία και πού πρέπει να εστιάσουμε για τη λύση; Δεν είναι η επιθυμία για εύκολο πλουτισμό, γιατί αυτό είναι ένα σύμπτωμα. Δεν είναι οι παθογένειες της κοινωνίας μας, και αυτές είναι ένα αποτέλεσμα. Δεν είναι η ύφεση ή η κρίση που έχει «χτυπήσει» κατά καιρούς την οικονομία μας, διότι είναι συνέπεια της κοινωνικής και πολιτισμικής πορείας μας.
Η βαθύτερη αιτία βρίσκεται στην παρεχόμενη παιδεία, από το βρεφονηπιακό σταθμό μέχρι τα πανεπιστήμια, η οποία αδυνατεί να διδάξει μαθήματα για την επιχειρηματικότητα, και ευρύτερα για την προσέγγιση της ζωής. Η κοινωνία μας δημιουργεί ανθρώπους που θέλουν να εξασφαλίσουν μια ισόβια θέση εργασίας, η οποία πρέπει εκ των πραγμάτων να τους περιμένει μόλις τελειώσουν την εκπαίδευσή τους. Το σύστημα εκπαίδευσης δεν μας μαθαίνει να οραματιζόμαστε, να φτιάχνουμε κάτι νέο, να δημιουργούμε τη θέση μας εκ του μηδενός και να προσφέρουμε αξία στον πελάτη για να διατηρήσουμε και να επεκτείνουμε τη δουλειά μας.
Η παιδεία συμβάλλει στη ανάπτυξη ανθρώπων με στερεότυπα, φόβους, έλλειψη πρωτοβουλίας και αυτονομίας, και επίσης με ανάγκη για συνεχή στήριξη από τρίτους, από το κράτος, την οικογένεια, τις επιδοτήσεις, τα μεγάλα λόγια.
428 total views, 1 views today
